Wat als ik zelf afasie zou hebben?

Sommige ouderen met dementie krijgen ook te maken met afasie. Iemand met afasie begrijpt alles wel, maar kan zelf niet op de juiste woorden komen. In haar nieuwste blog staat woonbegeleider Pauline stil bij het effect dat dit heeft op iemands levenvreugde en ze vraagt zich af: hoe zou ik het vinden als ik zelf afasie zou hebben? 

Pauline: ''Het was voor mij een bewustwordingsproces. In de jaren dat ik zorg voor mensen met dementie, merk ik dat een praatje maken met bewoners met afasie heel lastig is. Ik leerde de afgelopen jaren bewoners kennen die door afasie steeds stiller en stiller werden. De kans dat zij zich buitengesloten of eenzaam voelen, is vrij groot. Het is van belang dat we hen meer tijd en aandacht geven.'' 

Lees verder voor inzichten en tips over hoe je om kunt gaan met iemand die naast dementie ook afasie heeft. 

Niet begrepen voelen

''Natuurlijk genieten deze bewoners van de liefdevolle verzorging, het prachtige huis en hun eigen appartement. Het eten is heerlijk en er staan leuke uitjes op het programma. Maar er kleeft een grote 'maar' aan leven met afasie. Ze begrijpen alles nog prima, maar zijn zich er heel goed van bewust dat zij woorden niet meer kunnen uitspreken en vaak andere woorden maken. Mensen met afasie realiseren zich dat de zinnen of woorden die ze gebruiken niet meer kloppend zijn. En zien dat medebewoners ook denken: "waar heb je het over". En dat is heel frustrerend.''

Wat als ik me inleef en ik zelf afasie zou hebben?

"Hoe zou het voor mij zijn als ik afasie zou hebben? Ik begrijp wat er om mij heen gezegd wordt. Maar ik kan zelf niet meer de juiste woorden uitspreken, omdat mijn mond deze woorden niet kan vormen. Ik heb plaatsvervangende schaamte over de rare woorden die ik uitspreek… Dan denk ik dat ik niet zo snel meer wat zou zeggen of vertellen. Ik word stiller en stiller, maar in mijn hoofd is het heel druk. Ik denk dat ik veel frustratie en verdriet zou ervaren.''

Wat vind ik fijn?

''In zo’n benarde situatie is het fijn als ik iemand heb die een gesprek kan begeleiden tijdens de koffie- en eetmomenten. Iemand die mij helpt. Mij de tijd geeft de juiste woorden te vinden. Die ervoor zorgt dat ik begrepen wordt door mijn medebewoners. En zo helpt mijn eigenwaarde te versterken. Door mij goed te kennen en de juiste vragen stelt, waarvan zij het antwoord al weet. Op die manier kan zij mij ondersteunen in wat ik wil zeggen. Zij weet wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Zij kent mijn verhalen, omdat zij mijn familie en vrienden heeft betrokken in mijn ondersteuning. Zij kan ervoor zorgen dat ik mij waardig voel aan tafel met mijn medebewoners. Zij kent mijn verhalende leven.''

Muzikale uitlaatklep

''Ik heb gemerkt dat muziek bij mensen met afasie een enorme uitlaatklep kan zijn. Want liedjes worden ondanks de afasie vaak feilloos meegezongen. Vaak hele zinnen achter elkaar. Dat is het mooie van muziek. Ik zie de vreugde die het brengt. Niet alleen omdat de muziek zo heerlijk is of dat er samen gedanst wordt, maar juist omdat mensen met afasie door muziek weer kunnen meedoen en zich weer verbonden voelen met medebewoners. Muziek verbindt en dat versterkt het zelfvertrouwen op de plek die nu een thuis is geworden. Want ook muziek is communicatie en onmisbaar in ons leven. Het heft in ieder geval de momenten van afasie even op en zo kunnen deze bewoners zich even niet gevangen voelen in woorden!''

Wil jij ook op zo'n liefdevolle manier zorg verlenen?

Ben jij - net als Pauline - een zorgmedewerker die zich écht kan inleven in ouderen met dementie? En op een liefdevolle manier leefplezier wil geven aan bewoners, iedere dag weer? Kijk dan eens op Werken bij September en meld je aan voor een vrijblijvende kennismaking om te ontdekken of het werken bij September bij je past!

Deze blog is eerder verschenen op Pauline's blogpagina 'Passie voor mijn werk.', waarop ze regelmatig verhalen plaatst over situaties die ze meemaakt tijdens haar werk bij Wonen bij September.