Wat een heerlijke dag, vandaag begon ik in de zorg. Aan de ontbijttafel waar vier verschillende dames zaten te genieten. Één dame was onrustig door het slechts zijdelingse uitzicht op de mooie schuur, “dat huisje,” en ze kalmeerde pas toen ik haar voor het raam had geïnstalleerd, zodat ze direct zicht had op “dat prachtige gebouw!”
De dames aan tafel hadden plezier om mijn interactie met haar, ze spraken hun waardering uit over mijn geduld.... er ontspon een prachtig gesprek. Ik legde uit dat mijn geduld niet zo bijzonder is, als je werkt vanuit de grondgedachte dat alle gedrag te maken heeft met het geheugenverlies, en dat niets dan raar of vervelend is.
Ze waren ineens verbonden, intens en open spraken we allemaal over de voor hun merkbare gevolgen hiervan. We hadden het ook over de mondkapjes, afstand en het gebrek aan lichamelijk contact.
En de dame van in de 90 die naast me zat zei ineens: 'Jij bent in staat om mij met je woorden te omhelzen.' Ik viel stil, voelde een brok in mijn keel en keek naar de nog jonge dame die tegenover me zat. Ook zij was zichtbaar ontroerd, er biggelde een traan over haar wang... Wat een bijzonder moment! Zo eerlijk als de dames hun gevoel deelde, met elkaar en ook met mij.
Prachtig! Dankbaar! ♥️
Deze post werd eerder geplaatst door Estelle Dabekaussen op LinkedIn. Zij is leidinggevende van het woonhuis in Muiden en werkt zoals alle leidinggevenden mee in de zorgdiensten in het woonhuis.
Terug naar overzicht