Actueel

Mensen met dementie eigen regie geven: waarom is dit zo belangrijk?

22
Sep
2022
Blog

Esther ten Dam werkt als Kwaliteitsverpleegkundige bij September en deelt regelmatig situaties die ze meemaakt in haar werk. Dit keer over eigen regie. Hoe laat je iemand met dementie eigen regie ervaren? En waarom is dit zo belangrijk? Ze geeft antwoord op deze vragen aan de hand van een situatie die ze meemaakte met Henk. 

"Henk (fictief) is 73 jaar, begint te dementeren en heeft daarnaast de ziekte van Parkinson. Henk heeft samen met zijn zus ons woonhuis bekeken maar vindt het nog niet nodig. Zijn zus, kinderen en vrienden denken daar echter anders over. De zorgvraag neemt toe en Henk kan zich – mede door de Parkinson – niet meer zo goed zelfstandig redden. Ik bied aan om op huisbezoek bij Henk te komen. De zus van Henk kan alleen op zaterdag, want ze komt van ver. Ik geef aan dat dit geen probleem is.  

Dialect 

Als ik binnenkom zit Henk in zijn bureaustoel aan tafel. Ik stel me voor. Hij vraagt gelijk of ik het Twents dialect spreek. Ja, dat kan ik. Fijn! Onder genot van kopje koffie vraag ik of hij weet waarvoor ik ben gekomen. Hij geeft aan dat hij dit weet, maar dat hij gewoon hier blijft wonen want hij krijgt wel zorg als het nodig is.  

Weerstand 

Ik voel dat hij direct in de weerstand schiet. Ik weet dat Henk manager is geweest van een uitgaansgelegenheid. Altijd zelfstandig is geweest en al vroeg alleen voor zijn 3 kinderen zorgde. Hij maakte zelf zijn keuzes. Nu vinden zijn kinderen en zus dat het zo niet langer kan. Ik geef hem aan dat hij juist wel een keus heeft. Eigen regie is immers erg belangrijk geef ik aan. ‘Dankjewel dat je dit zegt!’ geeft Henk aan.  

Signaal 

Ik vraag op welke momenten hij zorg nodig heeft. Henk geeft aan dat zijn lichaam soms ‘op slot’ gaat in de nacht. Hij is bevroren en kan hier door een aanraking weer uit komen. Het duurt echter soms 45 minuten voordat er zorg komt, wat uiteraard is te begrijpen. Henk vertelt dat de huisarts langs was geweest en dat hij aangaf uit te kijken naar een woonvorm met zorg. En ook de thuiszorg had dit signaal gegeven.  

Eigen keuze 

Ik geef nogmaals aan dat hij nu nog zelf kan kiezen waar hij wil wonen en dat het straks misschien te laat is. Want als je valt en je breekt wat, kan het zo maar zijn dat je niet meer naar huis gaat. Je wordt dan opgenomen in een willekeurig verpleeghuis. ‘Hoe denk je daarover?’ vraag ik. Zijn tremors nemen toe, dat snap ik want het is geen leuk gesprek. Ik zie hem denken, de informatie moet bezinken. Het is dan ook een pittig gesprek, maar wel realistisch en eerlijk. Zijn kinderen en vrienden maken zich ongerust en willen het beste voor Henk. Maar zo ziet hij dat niet. ‘Ze wilt mie vot hebb'n!’ (ze willen me weg hebben in het Twents)  

Bezinken

Ik zeg dat hij het allemaal even moet laten bezinken en dat hij rustig nog een keertje kan komen kijken. En dat doet hij! Hij is met zijn kameraad langsgekomen. Zijn beste maatje, die niets van hem wil. Dit geeft hem rust. Henk oogt ontspannen en maakt grapjes. De dames in het woonhuis zijn gecharmeerd van deze man met ondeugende pretogen. Hij geniet! Hij vindt het huis mooi, maar wil toch elders wonen. Ik zeg dat ik het knap vindt dat hij een keuze heeft gemaakt en doorheeft dat thuis wonen niet langer verantwoord is. Dat hij niet perse bij ons hoeft te wonen maar dat hij wat vindt wat bij zijn wensen en behoeften past. Dat, dat het belangrijkste is. Daarna nemen we afscheid, ‘Ik bel oe wa, ie heurt van mie (ik bel je wel, je hoort van mij) Ajuu!’"

Terug naar overzicht

Zoek op trefwoord...