Het is eind september en ik sta in de woonkeuken achter het aanrecht en maak kopjes thee klaar voor vier dames die heerlijk in de tuin genieten van het late zomerweer. Een bewoonster die binnen in een luie stoel zit, ziet er somber uit. Onze ogen zien elkaar. Ze bekijkt mijn bezigheden. Op mijn weg naar buiten met de thee voor de vier dames wijst ze naar mij. Ik stop even met het dienblad nog in mijn handen. Ze zegt ‘kom even’. ‘Vindt u het goed als ik eerst de thee even weg breng naar de dames buiten?’ ‘Ja hoor’ zegt ze op een begrijpende toon, ‘doe maar!’
Als ik naar binnen loop, gaat de deurbel. Ik loop eerst even naar de voordeur en laat een kleindochter binnen die op visite komt bij oma. Op mijn weg terug houdt een zoon mij aan met vragen over zijn moeder en vraagt gelijk een kopje thee voor hemzelf en haar. Ik schenk de twee kopjes thee in en kijk even naar de bewoonster in de stoel. Weer kijken we elkaar aan. Haar hand wijst naar mij en ze kijkt mij vragend aan. Ik geef de zoon het dienblad met de thee en loop richting deze lieve dame die mij nu echt even nodig heeft.
Ik schuif een poef dicht bij haar en ik pak haar uitstekende hand met liefde aan. Mevrouw kijkt mij met grote ogen aan, die daarna een verdrietige uitstraling krijgen. ‘Vertel! Wat kan ik voor u doen?’ vraag ik haar. Mevrouw houdt mij nog steviger vast en zegt na een tijdje: ‘Wil je vanavond voor mij bidden?’ Ik kijk haar glimlachend aan en zeg haar dat als ik vanavond naar bed ga, ik voor haar zal bidden. Zij sluit haar ogen even en kijkt mij weer aan en zegt, ‘ach…’ Daarna verschijnen er tranen in haar ogen. Ik omhels haar even stevig.
Ik kijk haar aan en vraag ‘Zal ik u in de rolstoel helpen en samen met u een wandeling in de tuin maken?’ Het eten kan wel even wacht denk ik. Dit gaat nu even voor. Ze begint te glimlachen. ‘Ja’ zegt ze met zachte stem. ‘Oooh’ verzucht zij als ik haar naar buiten rij. ‘Het is helemaal niet koud?’ Ik rij met haar door de tuin, waar de bloemen – ondanks de tijd van het jaar – nog prachtig kleuren en de tuin een zomerse uitstraling geven. Ik pluk een grote bloem; lila van kleur met een groot roestbruin hart. Ze pakt hem gretig van mij aan en kijkt vol bewondering naar de bloem en zegt na een tijdje, heel intens, ‘wat schattig!’ We gaan verder en bij elke soort die we tegenkomen, pluk ik een bloem. Deze wordt keurig bij het bosje gevoegd. Steeds verschijnt er een prachtige lach op haar gezicht en ook op de mijne.
Als ik vraag of mevrouw bij de andere dames wil zitten, zegt ze heel resoluut nee. Ik vraag haar of een rustige plek aan een andere tafel wel goed is en zij antwoord bevestigend. Ik zet de rolstoel zo neer dat ze de mooie bloemen in de tuin kan zien. ‘Zal ik een vaasje halen voor de bloemetjes?’ ‘Ja graag!’ Ik zet de bloemetjes in een vaasje en plaats het op haar tafel. Ze kijkt mij lachend aan en zegt: ‘Dankjewel!’
Terwijl ik terugloop richting de keuken houdt één van de vier buiten zittende dames mij aan. ‘Kom eens schat!’ zegt zij. Het duurt even voor ze wat zegt; ‘ik kan bijna niet praten, ik kan wel huilen, ik wordt er emotioneel van’ zegt zij en vervolgt ‘wat hebben wij het hier toch goed! Kijk dan zo fijn en liefdevol wij hier verzorgd worden.’ De andere dames knikken met haar mee en één dame zegt dat is gewoon echt zo! ‘Wij zijn zo dankbaar en blij wat jullie iedere dag voor ons doen!’ Die kwam binnen. ‘Ik ga er even bij zitten hoor’ zeg ik, ‘want ik ga zo ook nog huilen.’ ‘Ik ook’ zegt nog een dame en we lachen er samen om.
Ik ga zitten op de rollator van één van de dames en ik zeg ‘wat lief dat u dat zegt. Ik heb even geen woorden en wordt zelfs ook een beetje emotioneel.’ ‘Ja’ zegt een van de dames, ‘dat mag ook weleens gezegd toch?’ Ik ben even helemaal stil en kijk ze aan. Ik bedenk mij hoeveel dit met mij doet. Vier bewoonsters die het stellig met elkaar eens zijn en dit op deze manier tegen mij uiten, ik voel mij bevoorrecht. En ben mij ineens weer bewust van hoeveel ik van dit werk hou! Werk? Nee, voor mij is dit geen werk. Als ik bij deze mensen ben, staat mijn zorghart open!
Deze blog is geschreven door Pauline Bomhof, woonbegeleider bij September Apeldoorn Loolaan. Op haar blog Passie voor mijn werk schrijft ze regelmatig over situaties die zij meemaakt op haar werk.
Terug naar overzicht