Mevrouw De Groot* is een dame van 92 jaar. Al jaren weet zij zichzelf te redden ondanks toenemende vergeetachtigheid. Haar grote steun daarbij is Bello. Bello is een teckel van acht jaar oud. Tikje eigenwijs, soms erg aanwezig en bovenal gek op zijn vrouwtje. De aanwezigheid van Bello geeft mevrouw De Groot structuur. Een rondje wandelen, een praatje maken en ervoor zorgen dat zijn etensbakje goed gevuld blijft. En Bello geeft zijn warmte in de nacht door dicht tegen haar aan te kruipen. Onvoorwaardelijke liefde – geen speld tussen te krijgen.
Of… Het onvermijdelijke moment is gekomen. Mevrouw De Groot moet verhuizen, omdat het thuis niet langer gaat. Samen met haar dochters gaat mevrouw de Groot op zoek naar een nieuwe woonplek waar zij met begeleiding kan wonen. De voorwaarde daarbij is dat Bello mee gaat. Dat klinkt heel logisch. Bello staat namelijk op nummer één van het leefplezier van mevrouw De Groot. Er is niets belangrijkers in haar geluk van alledag dan haar trouwe viervoeter.
Maar helaas is dat geluk ondergeschikt aan tal van regels van verschillende verpleeghuizen. Hygiëne, overlast en bovenal werkdruk voor de zorgmedewerkers. Want ja, wie moet het beest uitlaten of eten geven wanneer mevrouw De Groot dat zelf niet meer kan?
Kwaliteit van leven
Ik** vind dit een onvoorstelbare discussie. De kern van de (langdurige) zorg is bijdragen aan kwaliteit van leven. En kwaliteit van leven beperkt zich niet tot steunkousen, ondersteuning bij ADL of het meedoen aan een activiteit. Kwaliteit van leven gaat veel – véél (!) – verder dan dat. Zo ook de aanwezigheid van hondje Bello in het geval van mevrouw De Groot. En ja, Bello heeft eten en drinken nodig, een rondje buiten en een aai over zijn bol. Ook als mevrouw dat zelf niet meer kan.
“Ben ik dáár dan voor opgeleid? Een hond uitlaten of eten geven?” – het antwoord is “ja”. Je bent opgeleid en/ of je werkt in de zorg om bij te dragen aan het in stand houden of het verbeteren van de kwaliteit van leven van mensen die dat niet (deels of volledig) zelf meer kunnen. Een tevreden Bello zorgt voor een tevreden mevrouw De Groot. Bello is een integraal onderdeel in de zorg aan mevrouw en draagt bij aan haar lichamelijke, geestelijke en sociale gezondheid. Wie kan haar dat ontzeggen?
Gelukkig(er) met een huisdier
Evidence based: huisdieren maken mensen gelukkig(er). Bij Wonen bij September zijn huisdieren van harte welkom. Elke dag opnieuw zien we de positieve effecten van onze viervoeters. Natuurlijk gelden er afspraken binnen alle grenzen van redelijkheid. Want Bello moet bijvoorbeeld niet het leefplezier van medebewoners verpesten. En Bello moet natuurlijk ook goed gedijen binnen zo’n groot huishouden zoals wij dat binnen onze woonhuizen organiseren. Bello moet zelf ook blij zijn. Het is geen hond met een AAI- of DAI-diploma, ofwel, hij hoeft er niet te zijn als bezoek- of aaihond voor anderen. Daar heeft hij geweldig opgeleide collega's voor, die komen met alle plezier die taak vervullen in heel veel instanties, instellingen, woonhuizen en plekken waar zij hun werk kunnen doen. Met diploma, wél opgeleid om te werken in de zorg. Bello woont bij mevrouw De Groot, heeft een eigen plekje en is er voor haar. Zijn taak ligt bij haar, en hij helpt ons zelfs geweldig door er te zijn, voor mevrouw De Groot.
Nooit kan er daarom discussie zijn of er wel tijd en zin is in de zorg voor Bello. We zeggen toch ook niet dat we geen zin hebben in de zorg voor mevrouw De Groot? Daar zijn we namelijk niet voor opgeleid…!
* Namen van bewoonster en hond zijn gefingeerd. De situatie berust wel op bestaande casuïstiek in de zorg.
**Cassandra van den Berg is Manager Kwaliteit en Onderzoek bij Wonen bij September. Dagelijks houdt zij zich bezig met haar team bezig met het nog verder verbeteren van de zorg, waarbij leefplezier en kwaliteit van leven centraal staan.